Η βία δεν γνωρίζει μορφωτικό και κοινωνικό επίπεδο μιας και οι θύτες προέρχονται από όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης και μόρφωσης και από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Η οικονομική κρίση και η ανεργία καθώς και η υπερ-χρέωση των νοικοκυριών μεταξύ άλλων αλλά και η αμοιβαία πολλές φορές έλλειψη κατανόησης για την δύσκολη αυτή κατάσταση, οδηγεί συχνά πλέον τις οικογένειες σε έντονες, μεταξύ των μελών της, εκδηλώσεις κρουσμάτων βίας με συνέπεια την επίλυση πλέον των διαφορών αυτών στα δικαστήρια. Ωστόσο ο όρος βία είναι και μια νομική έννοια και περιλαμβάνει τη η βία μέσα στην οικογένεια (Ενδο-Οικογενειακή βία) και τη βία γενικά μέσα στην κοινωνία (βιασμός, σεξουαλική κακοποίηση, σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία, trafficking/σωματεμπορία). Η βία μπορεί να λάβει τρεις (3) βασικές μορφές, την ψυχολογική βία, τη σωματική βία, τη σεξουαλική βία. Ωστόσο, η βία κατά των γυναικών είναι η έκφραση της ιστορικά διαπιστωμένης ανισότητας στις σχέσεις ισχύος μεταξύ ανδρών και γυναικών που οδήγησε στην κυριαρχία των ανδρών επί των γυναικών και στις διακρίσεις σε βάρος των γυναικών, με αποτέλεσμα τη παρεμπόδιση της ανάπτυξής τους.
Η Ενδοοικογενειακή Βία αναφέρεται σε αξιόποινες πράξεις που διαπράττονται μεταξύ και κατά μελών της οικογένειας. Περιλαμβάνει τη βία μεταξύ συζύγων ή συντρόφων, επιθέσεις γονέων προς τα τέκνα τους, κακοποίηση ανήλικων ή ηλικιωμένων μελών της οικογένειας. Η βία μπορεί να εκδηλώνεται ως ψυχολογική βία, οικονομική εκμετάλλευση, σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση.Το φαινόμενο της κακοποιητικής συμπεριφοράς των ανδρών σε βάρος των γυναικών είναι ένα φαινόμενο, που λαμβάνει συνεχώς ανησυχητικές διαστάσεις στην Ελλάδα. Πολλοί από τους θύτες έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, την οποία προσπαθούν να εξισορροπήσουν μέσω του αυταρχισμού και του ελέγχου του θύματος. Αρνητικό ρόλο παίζουν τα υπαρκτά – δυστυχώς ακόμη και σήμερα – στερεότυπα της ελληνικής κοινωνίας και οι αναχρονιστικές αντιλήψεις, που εξακολουθούν και υφίστανται για το ρόλο του άνδρα και της γυναίκας και την ανωτερότητα και υπεροχή του αρσενικού έναντι του θηλυκού. Ο αυταρχισμός και ο έλεγχος που επιδιώκει να έχει ο θύτης πάνω στο θύμα, εκδηλώνεται με δύο συμπεριφορές: είτε με εξαναγκαστική συμπεριφορά, είτε με επιθετική συμπεριφορά, που μπορεί όμως να φτάσει και στην ακραία μορφή της γυναικοκτονίας, για την οποία συχνά σήμερα αναφερόμαστε. Παρόλα αυτά, η ψυχολογική βία είναι ίσως η χειρότερη μορφή κακοποίησης. Και αυτό γιατί προηγείται της λεκτικής και ξεκινάει με την υποτίμηση και τον υποβιβασμό, ότι δηλαδή η γυναίκα είναι κατώτερη από τον άνδρα και δεν έχει καμία απολύτως αξία. Συνήθως, προηγείται μια ελεγκτική συμπεριφορά, που αρχίζει από μία ψυχολογική – λεκτική βία και έπειτα εκδηλώνονται σωματικές βιαιοπραγίες.
Σημαντικό, ωστόσο είναι, ότι και πολλοί θύτες έχουν γίνει οι ίδιοι μάρτυρες ή αποδέκτες βίας στο παρελθόν και για το λόγο αυτό η βία εκδηλώνεται κάποια στιγμή στη συμπεριφορά τους. Είναι ένας φαύλος κύκλος, που ξεκινά από την παιδική ηλικία τόσο των θυτών και συνεχίζεται μέχρι την ενηλικίωσή τους. Είναι πιθανό, δηλαδή, να υπήρξαν και οι ίδιου θύματα παιδικής κακοποίησης, ή μάρτυρες ενδοοικογενειακής βίας. Είναι γνωστές για παράδειγμα οι περιγραφές των θυτών σε ψυχολόγους και ψυχιάτρους ότι στο παρελθόν έβλεπαν τη μητέρα τους να κακοποιείται από τον πατέρα τους και αυτή να μην αντιδρά για να διαφυλάξει την οικογενειακή ενότητα. Δεν είναι λίγες οι φορές, που ένα αγόρι μπορεί να ταυτιστεί με τον θύτη.
Το φαινόμενο αυτό είχε και έχει και άλλες δυσχέρειες: Δεν είναι πάντα ορατό και δεν γίνεται πάντα γνωστό. Η ενδοοικογενειακή βία δεν καταγγέλλεται ή δύσκολα καταγγέλλεται και παραμένει τις περισσότερες φορές μέσα στο στενό περιβάλλον της οικογένειας συνήθως ως «μυστικό» ή ως θέμα «ταμπού». Έτσι λοιπόν η καταγραφή του φαινομένου είναι δυσχερής. Και ενώ το φαινόμενο της Ενδοοικογενειακής Βίας από τη μία είναι διαδεδομένο σε όλες τις κοινωνίες και τις κοινωνικές τάξεις, ανεξάρτητα από το επίπεδο ανάπτυξης, το βαθμό πολιτικής σταθερότητας, τον πολιτισμό και τη θρησκεία από την άλλη – τουλάχιστον στην Ελλάδα – ελάχιστες υποθέσεις σε σχέση με την έκταση του φαινομένου φτάνουν στα ποινικά δικαστήρια και οι περισσότερες από αυτές που φτάνουν συμβιβάζονται λίγο πριν ή κατά τη διάρκεια της δίκης.
Η νομοθεσία μας καλύπτει πλέον όλες τις περιπτώσεις βίας, από την ελαφριά έως την πιο βαριά, αναφέρεται και στους δύο συζύγους αλλά και στους μόνιμους συντρόφους. Σήμερα ο δράστης είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει ότι η κακοποίηση, η σωματική βία, η σεξουαλική βία, αποτελούν αξιόποινες πράξεις που επισύρουν βαρύτατες κυρώσεις, ωστόσο ο δρόμος που πρέπει να διανύσουμε ως κοινωνία μέχρι να μπει ο νόμος σε πλήρη εφαρμογή είναι μεγάλος και συγχρόνως δύσκολος.
Ο ρόλος του δικηγόρου σε αυτές τις υποθέσεις είναι κρίσιμος, πολυσύνθετος και πολύ δύσκολος. Πρέπει να ανταποκριθεί γρήγορα και αποτελεσματικά, δεδομένου ότι οι περισσότερες των περιπτώσεων πραγματοποιούνται κατά τη διαδικασία του αυτοφώρου. Οι γνώσεις και η εμπειρία είναι απαραίτητα όπλα στη μάχη της ανάδειξης του περιστατικού και στη διαχείριση αυτού στα ανακριτικά γραφεία και στη συνέχεια στο ακροατήριο του Δικαστηρίου. Το Γραφείο μας έχει να επιδείξει μόνο επιτυχίες δικαστηριακές αλλά και ακαδημαϊκές στα θέματα της Ενδοικοικογενειακής Βίας, με συμμετοχές σε πανεπιστημιακές διαλέξεις και συνέδρια.
